Λίγες μόλις ώρες μετά την ολοκλήρωση της Α΄ Κατασκηνωτικής Περιόδου Αγοριών 2025, είναι πολύ δύσκολο να χωρέσουν σε λίγες σταγόνες λέξεων, η θάλασσα των συναισθημάτων και των εμπειριών που προσέφερε απλόχερα σε όλους μας η Ταϋγέτη. Ο ευλογημένη αυτή κατάφυτη πλαγιά της Ξεροβούνας, με χαλί στα πόδια της ”το παράξενο βουνί του Μυζηθρά”, συνεχίζει να πλάθει αδιόρατα τα χιλιάδες παιδιά που φιλοξενούνται εδώ και 30 χρόνια στις Θερινές Κατασκηνώσεις της Μητροπόλεώς μας, καταθέτοντας φιλόπονα την μαρτυρία του (λίγου) λόγου και (πολύ) έργου της τοπικής μας Εκκλησίας.

Κι όσο κι αν τονίζεται συχνά πως τη μεγάλη σημασία έχει ο τρόπος, στην περίπτωση της Ταϋγέτης ο τόπος είναι εξίσου σημαντικός. Γιατί εκεί είναι από αιώνες το ταπεινό σπίτι της Παναγίας, εκεί και η πηγή Της κάτω από τα θεόρατα πλατάνια. Γιατί εκεί για δεκαετίες ψάλλεται υπερήφανα ο εθνικός ύμνος κατά την έπαρση και υποστολή της ελληνικής σημαίας. Γιατί οι θάλαμοι, η τραπεζαρία, το Αρχηγείο έχουν γίνει μάρτυρες θυσιαστικής αγάπης και φιλότιμου, εξαιρετικής έμπνευσης και δημιουργίας, απύθμενης χαράς και ατέλειωτου παιχνιδιού, τραγουδιών, συγχώρεσης και δακρύων. Γιατί η σπερματική αιτία κάθε φιλίας είναι μόνο η αγάπη. Γιατί κάτω από τα λεβεντόκορμα έλατα κάθε λεπτό, κυριολεκτικά, ζυγίζεται στο βάρος της αιωνιότητας και αντέχει. Γιατί η αλήθεια μετριέται στα βλέμματα που λάμπουν και μπορούν να συγκρίνουν άφοβα το φως τους με εκείνο του βασιλιά ήλιου που τραγουδούν αδιάκοπα τα τζιτζίκια.

Στις 9 κατασκηνωτικές ημέρες (3-11 Ιουλίου) τα Στελέχη και τα παιδιά μαθήτευσαν στην ελληνορθόδοξη κοινοτική παράδοση και έσπρωξαν τα όρια τους μακριά για να συναντήσουν τον απεριόριστο Θεό. Τα μικρά μας αδέρφια (80 παιδιά ηλικίας 10-12 χρονών) αποκάλυψαν τις καταπληκτικές τους ικανότητες, καλλιέργησαν τα υπέροχα χαρίσματά τους και μαθήτευσαν στις αρετές – αγάπη, συγχώρεση, υπομονή, φιλότιμο, φιλοπονία, ενότητα, δύναμη και συνεργασία – που απαιτούνται για να συγκροτηθεί μια σωστή Οικογένεια, στην οποία και αφιερώθηκε εφέτος η θεματική των Κατασκηνώσεων. Είναι αδύνατον να καταγραφούν με λόγια οι πολυποίκιλες εκδηλώσεις αυτών των αρετών που βρήκαν εκφραστές τα παιδιά και τα Στελέχη, οι οποίοι πολλές φορές εξάντλησαν τις σωματικές τους δυνάμεις για χάρη των παιδιών.

Τις τεράστιες απαιτήσεις εμπειρίας, κόπου και χρόνου που απαιτούνταν για το ογκωδέστατο κατασκηνωτικό έργο, συμπλήρωνε η εφευρετική – όπως την χαρακτήρισε ο Σεβασμιώτατος – αγάπη των στελεχών και η χάρη του Θεού που έκανε τα δύσκολα, εύκολα. Εδώ στην Ταϋγέτη, οι χρήσιμες γνώσεις στους τομείς της παιδαγωγικής και της ψυχολογίας, περιορίζουν τη συνεισφορά τους μέχρι να περάσει κανείς την είσοδο των Κατασκηνώσεων. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνει η αλάνθαστη σοφία του Θεού να οδηγήσει τα Στελέχη στο δρόμο της διάκρισης, της λήψης των σωστών αποφάσεων, της διόρθωσης των λαθών, της προσαρμογής στις έκτακτες συνθήκες και στις προσωπικές ιδιαιτερότητες των ανεκτίμητων μικρών μας φίλων στους οποίους αφιερωθήκαμε ολοκληρωτικά. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς κρατούμενα, χωρίς ωχαδερφισμό.

Οι μικροί Κατασκηνωτές, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους έφευγαν για πρώτη φορά μακριά από το οικογενειακό περιβάλλον, απέδειξαν πως μπορούν να προσαρμοστούν, να αυτοεξυπηρετηθούν, να ωριμάσουν και να αυξήσουν την αυτοπεποίθησή τους σε πολύ σύντομο χρόνο. Το άλμα ανάπτυξης που κατορθώθηκε σε εννέα ημέρες ισοδυναμούσε με εκείνο ενός ολόκληρου χρόνου, σε κάποιες περιπτώσεις -με βεβαιότητα- πολύ παραπάνω. Εδώ στην Ταϋγέτη ότι τα παιδιά συνομίλησαν με τον Θεό και το φως Του σημειώθηκε εμφατικά στο πρόσωπό τους, όπως σωστά παρατήρησε ο εφημέριος της περιόδου, Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Κοσμάς. Τα δάκρυα απομάκρυνσης από το οικογενειακό περιβάλλον των πρώτων ημερών, μετατράπηκαν στα κλάμα αποχωρισμού από την Ταϋγέτη. Κι όταν η μαμά ενός παιδιού ρώτησε το γιό της την πρώτη νύχτα επιστροφής από την κατασκήνωση γιατί είναι μελαγχολικό, εκείνο απάντησε: ”Νιώθω ότι έφυγα από το σπίτι μου…”.

Προς στιγμή σκεφτήκαμε να καταγράψουμε δημοσίως τα ονόματα των μικρών μας γιγάντων, αλλά η μεγαλοσύνη τους έχει αξία μονάχα όταν παραμένει ορατή στα μάτια του Θεού και των γονιών τους. Είμαστε υποχρεωμένοι όμως να ευχαριστήσουμε ονομαστικά τα στελέχη που προσέφεραν εθελοντικά – σε μέρες ιδιοτέλειας και εγωκεντρισμού – τον εαυτό τους στο κοπιώδες κατασκηνωτικό έργο της Μητροπόλεώς μας που εκφράζεται πρωτίστως μέσα από τη θέληση, την επιμονή, τη μεθοδικότητα και την εργατικότητα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ.κ. Ευσταθίου και του Γενικού Υπεύθυνου των Κατασκηνώσεων Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Λακεδαιμονίας κ. Θεοφίλου.

Γιάνναρης Νίκος (Υπαρχηγός), Κατσούλης Γιάννης (Κοινοτάρχης), Λαμπράκος Γιώργος, Βορίλας Νίκος, Σωτηρίου Μιχάλης, Μανωλάκος Βασίλης (Θαλαμάρχες), Μανιάτης Νίκος, Τσέτσεκας Αναστάσης, Πουλάκος Χρήστος, Γκιώνης Ηλίας, Κονίδης Χαράλαμπος, Τσιριγώτης Κωνσταντίνος, Κράστεβ Σπύρος, Κουτσογιαννόπουλος Γιώργος (Βοηθοί Θαλαμαρχών).

Ευχαριστίες οφείλονται επίσης στους ανθρώπους που διακόνησαν στην κουζίνα και στην καθαριότητα των χώρων υγιεινής Γαλανόπουλο Χρήστο (μάγειρα), Στεργιοπούλου Νικολέτα, Παπαθανασίου Σταμάτα, Πλαϊνού Στεφανία, στο ιατρικό προσωπικό Κοντό Χρήστο (ιατρό) και Σωτηράκου Σταυρούλα (νοσηλεύτρια), καθώς και στους υπευθύνους καθημερινής τροφοδοσίας πατέρα Ιωάννη Καστρή και διάκονο Νικηφόρο Καραμπάτο.

Υπάρχουν και άλλοι που προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στο παρασκήνιο της προετοιμασίας αλλά και κατά την διάρκεια της περιόδου, οι οποίοι είναι στο προσκήνιο του βλέμματος του Θεού τους οποίους και ευχαριστούμε θερμά.

Κλείνουμε την μικρή μας αυτή ανταπόκριση από τα 800 μέτρα υψόμετρο, με λίγες στροφές από τον εφετινό κατασκηνωτικό μας ύμνο, σε στίχους και μουσική των Στελεχών.

Τα μεγάλα μας όνειρα

προσευχές κάθε βράδυ

οι χαρές και οι φόβοι μας

στου Χριστού την αγκάλη

Τραγουδώ κι ονειρεύομαι

περπατώ και πετάω

Ταϋγέτη μου όμορφη

ως τ’ αστέρια θα πάω!

Στου Χριστού τα πατήματα

οι δικές μας ημέρες

οικογένειες αγίων

ουρανόφωτοι αστέρες.

Ευάγγελος Θεοδώρου

Αρχηγός Α΄ Κατασκηνωτικής Περιόδου Αγοριών 2025