Η ελαιοπαραγωγή στην Ελλάδα βρίσκεται στο κρίσιμο σταυροδρόμι της εγκατάλειψης και της αναγέννησης. Την ώρα που η Ισπανία εφαρμόζει παρεμβατικές πολιτικές απόσυρσης για να σταθεροποιήσει τις τιμές, στην Ελλάδα η κυβέρνηση επιλέγει τη γνωστή τακτική: φόροι, τέλη και αδράνεια.
Το ελαιόλαδο δεν είναι απλώς ένα ακόμα προϊόν του πρωτογενούς τομέα. Είναι εθνικό σύμβολο, είναι παράδοση, είναι ταυτότητα. Όμως η διαχείρισή του υπονομεύεται από διαχρονική αδιαφορία.
Το ΑΚΚΕΛ προτείνει τα ακόλουθα:
- Θέσπιση μόνιμου μηχανισμού απόσυρσης πλεονασμάτων, κατά τα πρότυπα της Ισπανίας, για την αποτροπή καταρρεύσεων τιμών.
- Φορολογική ανάσα για μικρά ελαιοτριβεία με κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος.
- Ενίσχυση εξαγωγών επώνυμου ΠΟΠ ελαιολάδου και εθνική στρατηγική branding του ελληνικού προϊόντος.
- Υποχρεωτική ιχνηλασιμότητα και καταπολέμηση των "ελληνοποιήσεων" που πλήττουν το όνομα του ελληνικού λαδιού.
- Στήριξη εκσυγχρονισμού των μονάδων παραγωγής και μείωση του ενεργειακού κόστους.
Η εθνική πολιτική για το ελαιόλαδο δεν μπορεί να περιορίζεται σε ευχολόγια. Ούτε να εξαντλείται σε ελέγχους στους… τενεκέδες. Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα προσέγγιση με επίκεντρο τον παραγωγό και όχι τον εισπρακτικό μηχανισμό του κράτους.
Όσο καθυστερούμε, χάνουμε. Όχι μόνο εισόδημα, αλλά και τον πολιτισμό μας.