Ολοκληρώθηκε την Πέμπτη 31 Ιουλίου 2025, στις άρτιες εγκαταστάσεις της Μητροπόλεώς μας στην Ταϋγέτη, η δεύτερη κατασκηνωτική περίοδος των αγοριών και τέταρτη συνολικά για φέτος, η οποία φιλοξένησε 80 εφήβους Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου και όλων των τάξεων του Λυκείου. Παράλληλα, έφτασε στο τέλος της και η φετινή κατασκηνωτική χρονιά, που έδωσε την ευκαιρία σε 320 αγόρια και κορίτσια απ’ όλη την μητροπολιτική μας περιφέρεια να ακούσουν τον Λόγο του Θεού, να κοινωνικοποιηθούν και να ψυχαγωγηθούν μέσα σ’ ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον.  

Η τελετή λήξης πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης 31 Ιουλίου παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ευσταθίου. Αρχικά, τους παρευρισκόμενους προσκεκλημένους, τους γονείς και τους συγγενείς καλωσόρισε ο παρουσιαστής της εκδήλωσης και επί σειρά ετών στέλεχος των Κατασκηνώσεων, κ. Ιωάννης Κατσούλης.

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο αρχηγός της περιόδου και ιεροκήρυκας της Μητροπόλεώς μας, Πανοσ. Αρχ. Ευστάθιος Πορφύρης, ο οποίος αναφέρθηκε στο θέμα στο οποίο ήταν αφιερωμένες οι φετινές Κατασκηνώσεις κι είχε να κάνει με την οικογένεια και τον κομβικό ρόλο που καλείται να διαδραματίσει στη σύγχρονη εποχή, όπου οι αξίες κλονίζονται και αρκετοί νέοι και νέες νιώθουν μετέωροι και αποπροσανατολισμένοι.

Ακολούθως, το επί σειρά ετών στέλεχος των Κατασκηνώσεων και Λαμπαδάριος του Μητροπολιτικού Ναού Ευαγγελιστρίας, κ. Ευάγγελος Θεοδώρου, μίλησε καρδιακά για τα τριάντα χρόνια λειτουργίας των Κατασκηνώσεων Ταϋγέτης, τις δυσκολίες που συνάντησε κατά καιρούς, τη συγκινητική ανταπόκριση παιδιών, γονέων και εθελοντών, τις όμορφες αναμνήσεις που δημιούργησαν χιλιάδες παιδιά και κυρίως τις βάσεις που πήραν για την μετέπειτα ζωή τους.

Αμέσως μετά, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Λακεδαιμονίας κ. Θεόφιλος, ως υπεύθυνος των Κατασκηνώσεων, αναφέρθηκε αρχικά στην πολύτιμη πνευματική παρακαταθήκη που αφήνουν οι Κατασκηνώσεις Ταϋγέτης στους συμμετέχοντες και τις συμμετέχουσες. Στη συνέχεια, ευχαρίστησε θερμά για τη συμβολή τους στη λειτουργία των φετινών Κατασκηνώσεων: το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, τον Υφυπουργό κ. Αθανάσιο Δαβάκη και τον Διοικητή του ΚΕΕΜ Ταξίαρχο κ. Γεώργιο Ζορμπά, την Περιφέρεια Πελοποννήσου και τον Αντιπεριφερειάρχη Λακωνίας κ. Θεόδωρο Βερούτη, τον Δήμο Σπάρτης, τον Δήμαρχο κ. Μιχάλη Βακαλόπουλο, τον Αντιδήμαρχο Πολιτικής Προστασίας κ. Δημοσθένη Κακούρο και τον Πρόεδρο της Τ.Κ. Μυστρά κ. Δημήτριο Σκρουμπέλο, τον Δήμο Ευρώτα και τον Δήμαρχο κ. Δήμο Βέρδο, την Αστυνομική Διεύθυνση Λακωνίας, τους Διοικητές των Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Λακωνίας και Σπάρτης, την Ι.Μ. Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τις Ενορίες και τα Ενοριακά Φιλόπτωχα Ταμεία για την συμβολή τους, τον Αγροτικό Συνεταιρισμό ΛΑΚΩΝΙΑ και όλες τις επιχειρήσεις που συνεισέφεραν αγαθά, τους ιερείς που συμμετείχαν στις κατασκηνωτικές περιόδους ή βοήθησαν οικονομικά, στον εφοδιασμό και σε άλλες εργασίες, τον εθελοντή ιατρό κ. Χρήστο Κοντό και το λοιπό επιστημονικό προσωπικό, όλους τους αγαπημένους μας χριστιανούς, εντός και εκτός Λακωνίας, ακόμα και από το Εξωτερικό, οι οποίοι πρόσφεραν σημαντική οικονομική βοήθεια και φυσικά τους γονείς που εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους στην τοπική Εκκλησία δείχνοντας παράλληλα πνεύμα συνεργασίας σε ό,τι τους ζητήθηκε. Ολοκληρώνοντας, ο Θεοφιλέστατος έκανε ιδιαίτερη αναφορά στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, που αποτελεί τον εμπνευστή και τον στυλοβάτη της τριακονταετούς ευλογημένης αυτής προσπάθειας.

Την όμορφη γιορτή επισφράγισε με τον πατρικό του λόγο του ο σεπτός Ποιμενάρχης μας, ο οποίος ευχαρίστησε αρχικά τους ομιλητές για τα όσα ωφέλιμα μετέφεραν στους προσκεκλημένους, τους γονείς, τους συγγενείς και τους κατασκηνωτές. Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στις δυσκολίες που έπρεπε να ξεπεραστούν για να επαναλειτουργήσουν οι Κατασκηνώσεις, στη σημαντική συμβολή και συνεργασία αρκετών τοπικών αρχόντων και υπηρεσιών, αλλά και στην αγωνία που βιώνει ο ίδιος ώστε να μην υπάρξει κάποιος τραυματισμός ή κάποιο άλλο δυσάρεστο γεγονός που θα κλονίσει την εύρυθμη λειτουργία της ευλογημένης αυτής προσπάθειας. Ακολούθως, προέτρεψε τα παιδιά να κρατήσουν ως πολύτιμο φυλακτό όσα ένιωσαν και βίωσαν αυτές τις ημέρες, ενώ τους τόνισε ότι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, που είχαν ζήσει ως παιδιά αυτή την εμπειρία, παραδέχονται ότι αποτέλεσε μία σταθερή βάση ώστε να μην αποπροσανατολιστούν στην πορεία της ζωής τους. Ολοκληρώνοντας, και απευθυνόμενος στους γονείς, τους επαίνεσε για τη χριστιανική διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, τους ευχαρίστησε για την εμπιστοσύνη τους και τους ευχήθηκε να τα δουν να εξελίσσονται σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες που θα ξεχωρίζουν στην κοινωνία.

Αμέσως μετά, τα στελέχη, αλλά και οι κατασκηνωτές, που κατά τη διάρκεια της τελετής λήξης αρχικά παρουσίασαν τις ομάδες τους και στη συνέχεια τραγούδησαν χριστιανικά τραγούδια και τον ύμνο της Κατασκήνωσης, πρόσφεραν στον Σεβασμιώτατο ένα αναμνηστικό ψηφιδωτό για τα τριάντα χρόνια λειτουργίας της Ταϋγέτης.

Η εορτή ολοκληρώθηκε με τον Εθνικό μας ύμνο, με κέρασμα για όλους και με ευχές αφενός για καλό υπόλοιπο Καλοκαιριού, αφετέρου για καλό αντάμωμα το επόμενο Καλοκαίρι. Ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας, μετά το πέρας της τελετής, πρόσφερε στα στελέχη από ένα αναμνηστικό δώρο για την πολύτιμη προσφορά τους.

Στην τελετή λήξης παραβρέθηκαν ο Αντιπεριφερειάρχης Λακωνίας κ. Θεόδωρος Βερούτης, ο Δήμαρχος Σπάρτης κ. Μιχάλης Βακαλόπουλος, ο Αντιδήμαρχος Πολιτικής Προστασίας κ. Δημοσθένης Κακούρος και ο Διοικητής της Στρατιωτικής Φρουράς Λακωνίας Ταξίαρχος κ. Γεώργιος Ζορμπάς.

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ κ. ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

ΓΙΑ ΤΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΩΝ ΤΑΫΓΕΤΗΣ

Ταϋγέτη μου όμορφη, ως τα αστέρια θα πάω!

Στο στιχάκι αυτό, από τον φετινό κατασκηνωτικό ύμνο που τραγουδούσαν αυθόρμητα στις παρέες τους οι κατασκηνωτές, χωράει ολόκληρη η ιστορία των Θερινών Κατασκηνώσεων της Μητροπόλεώς μας.

            Ήταν 2 Ιουλίου του 1995, όταν μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία στο πλατανοσκέπαστο μοναστήρι της Παναγίας της Ζωοδόχου Πηγής, εκατοντάδες Λάκωνες περπατούσαν τον ανηφορικό χωματόδρομο που οδηγούσε έξω από την ασοβάτιστη τραπεζαρία των νεόδμητων εγκαταστάσεων. Το πλήθος των Λακώνων που κατέκλεισε τη μεγάλη αίθουσα όπου τελέστηκαν τα επίσημα εγκαίνια των Κατασκηνώσεων, γίνονταν μάρτυρες του οράματος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κ.κ. Ευσταθίου να στεγάσει τις καλοκαιρινές διακοπές των παιδιών του τόπου μας. Μέχρι τότε, οι θερινές Κατασκηνώσεις για λιγοστά παιδιά φιλοξενούνταν στο έρημο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων στον Πάρνωνα και παλαιότερα, τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, σε εκείνο της Ζωοδόχου Πηγής στη Γόλα, πάνω από τους Γοράνους. Το όραμα όμως του Σεβασμιωτάτου να βρουν οι παιδικές Κατασκηνώσεις μόνιμη και ιδιόκτητη στέγη, έφτανε πολύ πέρα από έναν χώρο ανέμελων διακοπών. Έφτανε στην εξώπορτα του Ουρανού.

            Την πρώτη εκείνη χρονιά του 1995 φιλοξενήθηκαν 60 αγόρια και 60 κορίτσια και περίπου 20 Στελέχη. Περιβάλλον πρωτόγνωρο για τα Στελέχη που μετέφεραν στην Ταϋγέτη την κατασκηνωτική εμπειρία των προηγούμενων χρόνων, πρωτόγνωρο και για τους Κατασκηνωτές που αντίκρισαν τούβλα, πολύ χώμα, βράχια και βουνό. Κι όμως! Η βουνοπλαγιά αυτή με θέα το κάστρο του Μυστρά την οποία επέλεξε η ίδια η Παναγία για να σκεπάζει τα παιδιά της -ήδη από το 1994 όταν φιλοξένησε στο μοναστήρι της μια χούφτα παιδιών, αποδείχθηκε φιλόξενη όσο λίγα μέρη στον κόσμο και ικανή να μετατρέψει τον τόπο, σε τρόπο. Από τότε και μέχρι σήμερα πάνω από 6.000 παιδιά έχουν ζήσει, έστω για μία ημέρα, τον τρόπο της Ταϋγέτης. Κι αν μπορούσε να περιγραφεί ο τρόπος αυτός σε δύο μονάχα λέξεις, οι λέξεις αυτές θα ήταν δάκρυα χαράς!

            Είναι αδύνατον, όπως καταλαβαίνετε, να ιστορηθεί η πορεία των 30 χρόνων που πέρασαν από τότε μέσα σε λίγες γραμμές. Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς, σε ποια πρόσωπα να αναφερθεί, ποιες στιγμές να ξεχωρίσει; Για τη μεγάλη εικόνα, ιστορική είναι η στιγμή που κόπηκε η κορδέλα στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η κεντρική πύλη των Κατασκηνώσεων. Εξίσου ιστορικές στιγμές όμως είναι και τα δάκρυα που κύλισαν κρυφά στα μάγουλα ενός παιδιού την τελευταία βραδιά της συγγνώμης ή οι κραυγές της νίκης όταν μια ομάδα κατακτούσε το πρώτο κατασκηνωτικό έπαθλο. Τις στιγμές τις μεγάλης εικόνας με αφορμή τη  συμπλήρωση 20 χρόνων από την ίδρυση των Κατασκηνώσεων έχει συγκεντρώσει και καταγράψει ο Σεβασμιώτατος στο βιβλίο που εξέδωσε το 2015 με τίτλο «Όρη τα υψηλά ταις ελάφοις», και ίσως καταγραφούν ξανά σε κάποιο μελλοντικό, μια ακαδημαϊκή εργασία ενδεχομένως. Όλες οι άλλες θα παραμείνουν άγνωστες και συνάμα μεγαλειώδης, ακριβώς γιατί θα παραμείνουν άγνωστες!

            Στο γύρισμα όμως του χρόνου, φέτος που με τη χάρη του Θεού συμπληρώνονται τριάντα χρόνια Ταϋγέτειας κατασκηνωτικής ζωής, έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε μια γενική αναφορά και να μοιραστούμε μαζί σας κάποιες ελάχιστες κατασκηνωτικές εμπειρίες, αποφεύγοντας την ονομαστική αναφορά σε πρόσωπα. Γιατί εδώ δεν πρόκειται για τα πρόσωπα, αλλά για τον τρόπο που γεννιέται στην Ταϋγέτη, μεγαλώνει στις καρδιές και φωλιάζει στα κατάβαθα της μνήμης για να μείνει για πάντα ζωντανός.

            Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε την κατασκηνωτική ζωή σε τρεις επιμέρους εποχές. Η πρώτη, 1995-1999, όταν οι κατασκηνωτικές ημέρες του Ιουλίου χωρίζονταν σε δύο μεγάλες περιόδους των 15 ημέρων για αγόρια και κορίτσια. Οι συνεχώς αυξανόμενες αιτήσεις συμμετοχής οδήγησαν τη Μητρόπολη να χωρίσει από το 2000 τον κατασκηνωτικό χρόνο σε 4 περιόδους των δέκα ημερών, 2 για τα αγόρια και 2 για τα κορίτσια, διπλασιάζοντάς αυτομάτως τους συμμετέχοντες και το Στελεχιακό δυναμικό της κάθε χρονιάς. Η δεύτερη αυτή εποχή διήρκησε είκοσι ολόκληρα χρόνια, 2000-2019, ενώ να σημειώσουμε πως τη διετία 2018-2019 διοργανώθηκε και μια πέμπτη κατασκηνωτική περίοδος για αγόρια του Δημοτικού, καθώς μέχρι τότε οι Κατασκηνωτές ήταν αποκλειστικά μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου. Ως τρίτη εποχή μπορούμε να θεωρήσουμε την μετά υγειονομικής κρίσης, όταν η Κατασκήνωση λειτούργησε υπό αυστηρές προϋποθέσεις με περιορισμένο δυναμικό για δύο χρόνια,  2022-2023, διεκόπη το 2024 για λόγους πυρασφάλειας και φέτος ξανά μετά από συντονισμένες ενέργειες του Σεβασμιωτάτου με τις οποίες εξασφαλίστηκε, όχι χωρίς κόπο, η άδεια λειτουργίας.

            Η εποχή 1995-1999 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ρομαντική. Είναι τα χρόνια που ο δρόμος από το Μυστρά μέχρι την Ταϋγέτη δεν είχε ακόμα ασφαλτοστρωθεί, όταν αγόρια και κορίτσια διασκέδαζαν για ώρες τραγουδώντας και χορεύοντας χωρίς τεχνικά μέσα και έπαιζαν ομαδικά αθλήματα στην αυλή του μοναστηριού ελλείψει γηπέδων. Αξέχαστες έχουν μείνει οι μέρες όταν Κατασκηνωτές και Κατασκηνώτριες πηγαινοέρχονταν κάθε μεσημέρι στον Μπαρσινίκο με τα πόδια για να προσφέρουν το μεσημεριανό γεύμα στην υπερήλικη φύλακα του χωριού κυρά Μαριγώ, καθώς και οι μακρινές εκδρομές στη γύρω περιοχή που κάποτε έφτασαν μέχρι την Αναβρυτή και το μοναστήρι της Παναγίας της Φανερωμένης! Πως να ξεχάσει κανείς το πραξικόπημα των Κατασκηνωτών που ανέλαβαν την διοίκηση της Κατασκήνωσης συλλαμβάνοντας Αρχηγό και Υπαρχηγό στα πλαίσια του παιχνιδιού της στρατιωτικής ημέρας; Ή ένα σοβαρό λάθος Στελέχους αλλά και την ακόμα μεγαλύτερη μεταμέλεια και την μετάνοια που έβαλε δημοσίως στον Αρχηγό μέσα στην τραπεζαρία; Απόδειξη πως εδώ στην Κατασκήνωση οι μεγάλες προσωπικές επιτυχίες δεν είναι οι αλάνθαστες πράξεις, αλλά το πνεύμα διόρθωσης και αλλαγής που βαραίνει αιωνιότητα. Εποχή άφησε μια Αρχηγός που έπαιρνε τις Κατασκηνώτριες και πήγαιναν βόλτα στο βουνό για να τις διδάξει στο πλαίσιο της ώρας ομάδος, όπως και οι -αναπαυμένες σήμερα στην αγκαλιά του Θεού- εθελόντριες της κουζίνας οι οποίες καθιέρωσαν την πάντα ίδια, μέχρι και σήμερα, υπέροχη γεύση του ζεστού σοκολατούχου γάλατος. 

            Η εικοσαετία 2000-2019 χαρακτηρίζεται ως η εποχή της κατασκηνωτικής ενηλικίωσης και ωριμότητας. Οι οικοδομικές εργασίες ολοκληρώθηκαν, η εμπειρία του κατασκηνωτικού έργου απέκτησε σταθερά θεμέλια και χαρακτήρα μοναδικό, παρατηρήθηκε σταθερότητα και συνέχεια στο Στελεχιακό δυναμικό, ενώ η αύξηση των συμμετεχόντων κάθε χρονιά γιγάντωσε τη φήμη της Ταϋγέτης η οποία αποτέλεσε τον απόλυτο προορισμό για χιλιάδες παιδιά απ’ όλη τη Λακωνία και όχι μόνο. Το κορυφαίο παιχνίδι, το λεγόμενο του δάσους που παίζεται νύχτα με φακούς, απέκτησε παίκτες θρύλους και στρατηγική που παραδίδεται από χρονιά σε χρονιά. Στα γήπεδα εμφανίστηκαν ικανότατοι αθλητές σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο οι αναμετρήσεις και επιδόσεις των οποίων άφησαν εποχή. Ποιος θα ξεχάσει τους 101 πόντους που σημείωσε ένα Στέλεχος που παραμένει ακόμα στην υπηρεσία των παιδιών, ή την απόλυτη ποδοσφαιρική κόντρα μεταξύ δύο Κατασκηνωτών σε αντίπαλες ομάδες οι οποίοι ανταγωνίζονταν ως οι μοναδικοί σκόρερ σε ένα κρίσιμο για το κατασκηνωτικό πρωτάθλημα παιχνίδι με τελικό αποτέλεσμα 8-7. Και βέβαια ο παραδοσιακός αγώνας σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο μεταξύ Στελεχών – Κατασκηνωτών, που περιέργως πάντα λήγει με νίκη των Στελεχών!

            Η υγειονομική κρίση διέκοψε την ομαλή λειτουργία των Κατασκηνώσεων. Οι χρονιές 2022-2023 χαρακτηρίστηκαν από προσαρμοστικότητα. Λίγοι Κατασκηνωτές και Στελέχη λόγω των μέτρων, λιγότερες κατασκηνωτικές ημέρες. Χρονιές παράξενες αλλά γεμάτες με το ίδιο πάθος και την ίδια αγάπη, διαποτισμένες με τον ίδιο τρόπο, αυτόν τον μοναδικό και ανεπανάληπτο της Ταϋγέτης. Το 2024 όπως όλοι γνωρίζουμε οι Κατασκηνώσεις δεν λειτούργησαν, ενώ φέτος, μετά από μια πενταετία ουσιαστικά, επανήλθαμε σε πλήρη λειτουργία. Η διακοπή αυτή αποτέλεσε ένα ισχυρό σοκ για εμάς, καθώς αντιμετωπίσαμε έλλειψη Στελεχιακού δυναμικού και κληθήκαμε να αξιοποιήσουμε όλη την εμπειρία, τη γνώση και την εφευρετικότητα που απαιτήθηκε για να λειτουργήσουν οι Κατασκηνώσεις όπως παλιά και παράλληλα να προσαρμοστούμε στις ανάγκες τις εποχής.

            Η βραδιά της συγγνώμης συντρόφευσε και πάλι την τελευταία κατασκηνωτική μας νύχτα, ο εθνικός ύμνος ψάλθηκε το ίδιο πάθος, τα γλέντια στην πλατεία συνοδεύτηκαν με πικ νικ και χορό, οι φάρσες και τα γέλια ήταν το ίδιο ξεκαρδιστικά, οι αληθινές φιλίες γεννήθηκαν και πάλι για να ζήσουν για πάντα, οι κραυγές των ομάδων και οι κατασκηνωτικοί ύμνοι ήχησαν με το ίδιο πάθος όπως το μακρινό 1995. Οι σημερινοί κατασκηνωτές βίωσαν ίδιες εμπειρίες με τους γονείς τους πριν 25 και 30 χρόνια, απόδειξη πως οι παλαιά γενιά των κατασκηνωτών μετέδωσε την αγάπη για την Ταϋγέτη στη νέα, οδηγώντας τα παιδιά τους -τί όμορφη εικόνα- στον ευλογημένο αυτό τόπο για να ζήσουν τον ίδιο τρόπο της Ταϋγέτης.

            Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, αξιότιμοι άρχοντες του τόπου, αγαπητοί γονείς, πολυαγαπημένα μας παιδιά. Τριάντα χρόνια πέρασαν από την ημέρα που η Ταϋγέτη άνοιξε την αγκαλιά της για να χωρέσει μέσα της χιλιάδες παιδιά. Το μέλλον, γεμάτο προκλήσεις και όνειρα, ανοίγεται μπροστά μας για να σχεδιάσουμε τη νέα τριακονταετία. Με ευθύνη και θυσιαστική αγάπη, με ατέλειωτη όρεξη, με συναίσθηση του βαρύτατου χρέους να συνεχίσουμε την παράδοση που ήδη έχει παγιωθεί στις συνειδήσεις των Λακώνων. Ποιος θα μπορέσει να μετρήσει αξιόπιστα την τεράστια πνευματική προσφορά της Μητρόπολης στην τοπική μας κοινωνία μέσω του ποιμαντικού έργου που πραγματοποιείται στην Ταϋγέτη; Τα χρόνια που πέρασαν δεν αποτελούν αναμνήσεις του παρελθόντος. Είναι βατήρας για το άλμα στο μέλλον που είναι ήδη παρόν, εδώ, σήμερα.

Ετούτος ο τόπος, ο άγιος, μοιάζει με το Θεοβάδιστο εκείνο όρος Σινά που φλεγόταν ολόκληρο στην προσμονή της καθόδου του Θεού. Στην Ταϋγέτη, εδώ και τριάντα χρόνια, βαδίζουν οι αγγελικές μορφές των παιδιών μας και το βουνό φλέγεται από αγάπη και δάκρυα που δεν σβήνουν τη φωτιά, αλλά της προσθέτουν ένταση και φλόγα πιο δυνατή. Για να τραγουδάμε ξανά και ξανά πως είμαστε επαναστάτες, πως το μόνο ταξίδι είναι η Αλήθεια του Χριστού και πως ο δρόμος της Ταϋγέτης θα μας πάει ως τα αστέρια! Ας τον ακολουθήσουμε!