Για άλλη μία φορά το κράτος «οργανώνεται» στις πλάτες μας.

Οι επιχειρήσεις πληρώνουν για να σταθούν όρθιες, αλλά για τον ψηφιακό «εκσυγχρονισμό» του Δημοσίου, πληρώνουμε όλοι και με το παραπάνω.

Δεν είμαστε αντίθετοι στις ψηφιακές μεταρρυθμίσεις.

Είμαστε αντίθετοι στην εμμονική, πρόχειρη και καταναγκαστική επιβολή τους.

Καμία ήπια μετάβαση, καμία ουσιαστική υποστήριξη μόνο φόβος, πρόστιμα και ημερομηνίες λήξης.

Η κάρτα εργασίας αλλάζει κάθε έξι μήνες. Αυτό και μόνο αποδεικνύει την πλημμελή και βεβιασμένη αρχική της νομοθέτηση.

Ταυτόχρονα, η φοροεπιδρομή στους μικρομεσαίους συνεχίζεται ασταμάτητα:

• 0,5% επί του τζίρου χωρίς καμία λογική 
• Προμήθειες POS ακόμα και επί του ποσού του ΦΠΑ
• Εξοντωτικά πρόστιμα και διασταυρώσεις χωρίς καμία ουσιαστική προστασία για τον επιχειρηματία
• ΦΠΑ 24% σε σερβιριζόμενο καφέ & αναψυκτικό αθέμιτος ανταγωνισμός με take away & λιανική.
• Νομοθετικό πλαίσιο που αντιμετωπίζει τον επιχειρηματία ως εν δυνάμει εγκληματία χωρίς τεκμήριο αθωότητας, χωρίς δικλίδες, μόνο ποινές και απειλές.

Με αυτόν τον ρυθμό, η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα δεν θα φτάσει ζωντανή στο τέλος της τετραετίας.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις στην εστίαση μοιάζουν με κακόγουστο ανέκδοτο.

Οι εξελίξεις έχουν ξεπεράσει τους θεσμικούς φορείς.

Η νέα εργασιακή νομοθεσία έχει ήδη ρυθμίσει τα περισσότερα, όμως κάποιοι επιμένουν να διαπραγματεύονται με όρους του 1990.

Δεν γίνεται να μιλάς για εργασιακή ειρήνη με ανθρώπους που βλέπουν ακόμα “καλούς” και “κακούς”.

Η εποχή τους έχει παρέλθει.

Εργαζόμενοι και εργοδότες είναι σήμερα στην ίδια πλευρά. Θέλουν ασφάλεια, πρόβλεψη και ανάπτυξη.

Ο κλάδος θέλει και μπορεί να δώσει αυξήσεις πάνω από 5% κάθε έτος για μία 3ετία.

Αλλά αυτό πρέπει να γίνει με βάση τις ανάγκες και τις πραγματικότητες του σήμερα.

Όχι άλλες παρωχημένες παροχές 20ετίας.

Ναι σε μια νέα, δίκαιη συμφωνία εμπιστοσύνης.

Όχι σε «κοινωνικούς διαλόγους» για το θεαθήναι.