Λέει η πρόσφατη είδηση: 

«Μαθητές σε εκδρομή, αγόρασαν οινοπνευματώδη ποτά από σούπερ-μάρκετ, τα «κοπάνησαν» γερά, ένας μαθητής μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, οι άλλοι απλώς μέθυσαν και, εξ αυτού του περιστατικού, 12 συνοδοί καθηγητές συνελήφθησαν  και σχηματίστηκε δικογραφία σε βάρος τους για «έκθεση και σωματική βλάβη από αμέλεια».

Πραγματικά, με όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο ελληνικό σχολείο,απορώ, πώς υπάρχουν, ακόμα, καθηγητές και δάσκαλοι που οργανώνουν και πραγματοποιούν εκδρομές, βάζοντας, κάθε φορά, το κεφάλι τους στη θηλιά. Διότι, μια ομαδική σχολική εκδρομή χρειάζεται, πάνω απ’ όλα, πειθαρχία, σεβασμό, υπακοή και υπευθυνότητα των μαθητών, όσον αφορά την προστασία τη δική τους αλλά και των δασκάλων τους. 

Οι εκπαιδευτικοί ΚΑΙ ως συνοδοί κάνουν τη δουλειά τους με υψηλό αίσθημα ευθύνης, αγάπης προς τους μαθητές τους, και προφοράς, αλλά δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται ένας καθηγητής πίσω από κάθε μαθητή, ούτε μπορούν οι καθηγητές στις εκδρομές να εποπτεύουν τους μαθητές στις προσωπικές τους στιγμές, στις ώρες του ύπνου κλπ. 

Ας πάμε, όμως, στα παλιά:

Το 1972, η ΣΤ΄ Τάξη του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης είχαμε πάει 7ήμερη εκδρομή στη Β. Ελλάδα, με επικεφαλής τον τότε Γυμνασιάρχη και καθηγητή μας και συνοδό μια, ακόμα, καθηγήτρια. Για λόγους οικονομίας διανυκτερεύαμε σε σχολικές μονάδες που είχε κανονίσει, κατά τόπους, ο Γυμνασιάρχης μας. Είχαμε κοντά μας ράντζα και κουβέρτες, τα ανοίγαμε, στρώναμε, κοιμόμαστε, τα ξεστήναμε το πρωί, τα φορτώναμε στα λεωφορεία και φεύγαμε γι’ αλλού. 

Μια βραδιά διανυκτερεύσαμε σε ένα σχολείο του Βόλου. Ο Γυμνασιάρχης μας άφησε να βγούμε για φαγητό και ψυχαγωγία στην πόλη, λέγοντάς μας ότι «την τάδε ώρα θα έχετε επιστρέψει για ύπνο». Οι περισσότεροι μαθητές πειθαρχήσαμε στις οδηγίες του Γυμνασιάρχη και είμαστε στην ώρα μας στον χώρο όπου θα διανυκτερεύαμε. Όμως, μια παρέα 8-10 μαθητών ΔΕΝ είχε επιστρέψει στη συμφωνημένη ώρα, μαζί και η καθηγήτρια που μας συνόδευε. Ο Γυμνασιάρχης, εμφανώς «μπαρουτιασμένος», μας είπε:

-Στρώστε, ξαπλώστε, σβήστε τα φώτα και ό,τι κι αν ακούσετε, ό,τι ώρα και να είναι, μην  κουνηθείτε από τα ράντζα σας.

Πράγματι, στρώσαμε, ξαπλώσαμε, σβήσαμε τα φώτα και περιμέναμε άγρυπνοι και περίεργοι να δούμε τι πρόκειται να συμβεί, ενώ ο Γυμνασιάρχης είχε πάρει θέση, μέσα στο σκοτάδι,  πίσω από την πόρτα της εισόδου.

Κάποια στιγμή, αργά τη νύχτα, ακούστηκαν βήματα, γέλια και φωνές της παρέας των μαθητών που είχε αργήσει και επέστρεφε, μαζί με την καθηγήτρια, εν πλήρη ευθυμία όλοι. Αφού κατέβηκαν τη σκάλα, ο πρώτος άνοιξε την πόρτα και άρχισαν να μπαίνουν. Τότε ξέσπασε το μπουρίνι: Ο Γυμνασιάρχης έπεσε πάνω  τους ως σίφουνας και άρχισε να τους φιλοδωρεί με καρπαζιές και κλοτσιές, της καθηγήτριας μη εξαιρουμένης. Επικράτησε πανδαιμόνιο μέσα στο σκοτάδι. Δεν βλέπαμε τι γινόταν, αλλά … ακούγαμε τα χτυπήματα, τα «αχ» και τα «ωχ» των μαθητών και της καθηγήτριας και τις άγριες φωνές του Γυμνασιάρχη, που συνόδευαν την «καρπαζοκλοτσοπατινάδα». Εμείς, στα ράντζα είχαμε παγώσει από τον φόβο μας. Δεν τόλμησε κανείς να κουνηθεί ή να διαμαρτυρηθεί. Το ίδιο και οι δαρμένοι: Αδιαμαρτύρητα, αναγνωρίζοντας σιωπηρά την ενοχή τους πήγαν και ξάπλωσαν.

 Από το επόμενο πρωί η εκδρομή κύλησε ομαλά και ολοκληρώθηκε χωρίς άλλο παρατράγουδο.

Η παλιά αυτή ιστορία, είναι το ένα άκρο της υπόθεσης: «σχέσεις μαθητών-εκπαιδευτικών». Το άλλο άκρο, το σημερινό, είναι η συμπεριφορά των μαθητών στις εκδρομές αλλά και μέσα στο σχολείο και όλα αυτά που βιώνουμε καθημερινά με το λεγόμενο μπούλινγκ, τη μαθητική παραβατικότητα, τη βία κατά συμμαθητών και εκπαιδευτικών, την έλλειψη πειθαρχίας και σεβασμού, την απαξίωση του λειτουργήματος του εκπαιδευτικού,  τις διαρκείς διώξεις εκπαιδευτικών για οτιδήποτε συμβαίνει στο σχολείο κλπ, κλπ. 

Μέχρι να βρούμε τη μέση λύση και τη χρυσή τομή  στο σοβαρό αυτό πρόβλημα, εγώ (προσωπικά) είμαι με το μέρος του Γυμνασιάρχη του Αρρένων, του 1972.

Σπάρτη  19-5-2025

Βαγγέλης Μητράκος